Kiedy moi przyjaciele i znajomi pukali się w głowę i wielokrotnie powtarzali „zdejmij w końcu te różowe okulary”, nie ustępowałam w poszukiwaniu dowodów potwierdzających zasadność pielęgnowania pozytywności i doceniania innych. Coś w końcu musi stać za tym, że mimo większych i mniejszych zawirowań ludzie mają powody do uśmiechu.

35 lat szukałam, w tym 17 lat zawodowo i akademicko. 6 ukończonych kierunków studiów, kursy, szkolenia, warsztaty, praca na etacie, freelancing i oczywiście codzienność. Szukałam za szafą. Sprawdzałam w pralce i w wiadrze z mopem. Przyglądałam się pogodzie. Analizowałam kierunek i prędkość wiatru (dobra, to na kite’a, ale tam też ta pozytywność jest!). Patrzyłam przechodniom i bliskim w oczy. Liczyłam zęby w uśmiechach! Za każdym razem każdą komórką swojego ciała czułam, że ona po prostu jest.

I uwaga, werble: JEST! Odpowiedzi, potwierdzone badaniami naukowymi daje psychologia pozytywna! Dobrze, że mam w końcu na to papiery, bo zanim o tej młodej dyscyplinie usłyszałam, mało kto mnie słuchał. W każdym razie poważnie, bo, że uśmiecham świat, to słyszę od urodzenia. A to poważnie jest właśnie słowem kluczem, bo pora odczarować niepoważność radości i „cieszenie się jak głupi do sera”. Z miłością i wdzięcznością!

Z przyjemnością dzielę się z każdym, kto tego potrzebuje!